حکايت فوتبال ما
اين فوتبال هم شده سوهان روح ما، هر چی هم ميخواهيم بيخيالش بشيم،
نميشه که نميشه،هرچی نگاه ميکنيم چيز بدرد بخوری نميبينيم تو بازی تيمهاو
بازيکنان وطنی، در حقيقت هر چی سطح اول فوتبال دنيا بالاتر ميره ما هم پايين تر ميريم،
سال به سال دريغ از پارسال. باور کنين اين پولی که به اين بازيکنان پرداخت ميشه، فقط دور ريختن
پول مردم بد بخت ايران است و بس، يه تعداد بازيکن تنبل که بجای سختکوشی و هوش و استعداد،
به محض عقد اولين قرارداد بجای تلاش برای پيشرفت راه می افتند دنبال تفريح و ماشين بازی و
خنديدن به ريش ملّت. نه بويی از ورزش حرفه ای و زندگی کردن به سبک ورزشکار حرفه ای بردن نه
بازی فوتبال. اين چيزی که به اسم فوتبال به نمايش ميگذارن در مقايسه با فوتبال روز دنيا يه
چيزی است تو رديف توپ بازی.البته يه تعداد انگشت شماری آنهم فقط به تعداد انگشتهای
يک دست را شايد بتوان فوتباليست ناميد. به نظر من، بيشتر بازيکنان ما شايد بيست
درصد(البته با خوش بينی) از فوتبال رو ياد گرفتند. اکثراً در استپ کردن که از ابتدايی ترين اصول
فوتبال است ضعف مشهود دارند، شايد در هر تيم دو نفر هم انواع
شوتزنی(روی پا، بغل پا از داخل و خارج، نوک پا در مواقع خاص، شوت چکشی، قدرتی، چيپ)
صحيح رو بلد نيستند، طرف پاهاش قدرت ندارند يک شوت محکم بزنند، تو تيم ملی هم بازی ميکند.
حتی لژيونر ها هم هيچکدام شش دانگ نيستند.البته با چهار دانگ بازيکن بودن هم ميتوان
پيشرفت کرد که نمونه مشهود آن علی دايی بود،ولی بايد فاکتور های اصلی که امادگی بدنی و
استقامت بدنی و هوش و درک فوتبالی و کمی تکنيک را دارا بود. در پستهای بعد به کنکاش
بيشتر در اين مورد خواهم پرداخت.